جهان کورانه دارد سعی نخجیری به تاریکی

به هرکس وارسی می افکند تیری به تاریکی

چراغ دل به فکر این شبستان گر نپردازد

ندارد مردمک هم رنگ تقصیری به تاریکی

امل سست است از نیرنگ این چرخ کهن یکسان

خیالی چند می ریسد زن پیری به تاریکی

به رنگ آمیزی عنقا جهانی می کشد زحمت

تو هم زین رنگ می پرداز تصویری به تاریکی

چه مقصد محمل ما ناتوانان می کشد بارت

که عمری شد چو مو داریم شبگیری به تاریکی

کرم چون خام شد تمییز نیک و بد نمی داند

محبت بر مس ما هم زد اکسیری به تاریکی

دلی روشن کن از تشویش این ظلمتسرا بگذر

بجز فکر چراغت نیست تدبیری به تاریکی

ندارد تلخکامی سرسری نگذشتن از حالم

سیاهی کرده ام چون کاسهٔ شیری به تاریکی

نفسها سوختم تا شد سواد پیش پا روشن

رسیدم همچو شمع اما پس از دیری به تاربکی

کس از رمز گرفتاران دل آگه نشد بیدل

قیامت کرده است آواز زنجیری به تاریکی